Wat is goede literatuur en welke literatuur verdient de aandacht? Het nadenken over dit soort vragen vond ik altijd al een van de leukste onderdelen van de studie Nederlands. Deze abstracte discussie werd tijdens mijn stage bij Noordwoord ineens erg concreet: vragen als ‘is diversiteit van auteurs van belang, of moet er enkel gelet worden op de kwaliteit van hun werk?’ en ‘moet maatschappelijk geëngageerde poëzie ook in vorm interessant zijn?’ veranderden van theoretische debatten in kwesties waarover daadwerkelijk een knoop doorgehakt moet worden. 

Noordwoord is een organisatie die literatuur in vele vormen toegankelijk maakt in Noord-Nederland. Ze organiseren het hele jaar door literaire activiteiten, delen literair nieuws en helpen literair talent zich verder te ontwikkelen. Eén van de jaarlijks terugkerende activiteiten is het driedaagse poëziefestival Dichters in de Prinsentuin, en momenteel houd ik me als stagiair bezig met de programmering van dit festival.

Leren selecteren

Het meest concreet werden de eerder genoemde vraagstukken voor mij tijdens de selectie van de ‘talenten’: de dichters die (nog) geen professioneel dichter zijn, maar die wel de kans krijgen om op te treden bij Dichters in de Prinsentuin. Ieder jaar worden veertig van hen geselecteerd, gebaseerd op drie gedichten die ze insturen. Dit jaar was ik één van de mensen die deze selectie mede mocht bepalen, dus ontving ik, net zoals de andere lezers, een enorm boekwerk vol inzendingen van bijna 140 dichters. Ik begon vol goede moed met lezen, maar kreeg al snel door dat deze selectie maken een grotere uitdaging zou worden dan ik had gedacht: alle inzendingen verschillen qua inhoud en vorm en zijn dus niet zomaar met elkaar te vergelijken. Het bleek echter een heel leuk proces om mijn meningen goed te leren beargumenteren. De discussie over welke dichters wel en niet uitgenodigd zouden gaan worden, was een van mijn favoriete momenten van mijn stage. 

Van idee naar programma

En dit was slechts één onderdeel van de programmering van het festival. Als deze stage me iets heeft geleerd, is het niet alleen hoeveel keuzes er gemaakt moeten worden, maar ook hoeveel werk er in zit om een festival als dit te organiseren. Het is heel erg tof om dit allemaal van dichtbij mee te maken – en actief mee te kunnen denken. Een van de andere eerste taken die ik kreeg toegewezen was om de nieuwe biografie van Rosey Pool te lezen en te bedenken hoe hier een programma over gemaakt kon worden. Hoe dat precies zou moeten, werd verder niet uitgelegd. Momenteel snap ik ook waarom: dat is bijna niet uit te leggen – je kunt het eigenlijk alleen leren door het te doen en te zien waar je dan tegenaan loopt. 

Het was dan ook helemaal niet te voorspellen dat we met het idee ‘een programma over Rosey Pool’ uit zouden komen bij een volledig vrijdagavondprogramma over Afrikaans-Amerikaanse poëzie, in samenwerking met Babs Gons. Dit hele proces was heel interessant om mee te maken, van het boek in de boekwinkel op de kassa leggen en kunnen zeggen ‘stuur maar een factuur naar Noordwoord’, tot het nu uitzoeken en uitnodigen van talenten om nieuw werk te schrijven en het vinden van de juiste interviewer voor de avond. Vorige week kreeg ik een mail met een selfie van Babs Gons, achter stapels bundels Afrikaans-Amerikaanse poëzie, met de boodschap dat ze hard bezig was poëzie uit te zoeken voor het programma – dat soort leuke dingen had ik aan het begin van mijn stage nooit kunnen bedenken. 

Het leerproces

Door deze stage heb ik enorm veel nieuwe inzichten opgedaan, bijvoorbeeld dat onderzoek doen een belangrijk onderdeel is van het programmamaken, maar op een heel andere manier dan binnen een academische context. Maar ook over mezelf: ik denk dat ik veel beter weet welke vaardigheden ik wel en niet bezit dan een paar maanden geleden. Het is daarnaast ook gewoon leuk om achter de schermen te zien hoe het festival iedere week meer vorm krijgt. Ik weet zeker dat het echt iets moois gaat worden, dus ik hoop jullie allemaal te zien op Dichters in de Prinsentuin!