Aan het Nederlandse innovatiebeleid kleeft het beeld van een bewindspersoon die met een lab-bril op en getooid met een witte jas een knop indrukt ten einde bij een reeds bestaand succesvol ‘top-bedrijf’ een indrukwekkende nieuwe machine in werking te stellen, die het bedrijf en het hele bijbehorende cluster zal helpen wereldleiders in …[vul zelf maar in]… te worden. 

Voor zover dit beeld over innovatiebeleid ooit accuraat was, het is het nu zeker niet meer of, beter gezegd, het zou dat niet moeten zijn. 

In de bijdrage van Harry Garretsen aan de serie van Me Judice over innovatiebeleid wordt uiteengezet dat het wat, hoe en ook het waar van succesvolle innovaties minder voorspelbaar en grijpbaar wordt.  Dat betekent niet dat innovatiebeleid geen zin (meer) heeft. Integendeel, maar meer nog dan in het verleden al wenselijk was, zou dit beleid allereerst vooral faciliterend en daarmee indirect innovatiegericht dienen te zijn: het creëren van de goede randvoorwaarden waarbinnen slimme mensen en bedrijven verkiezen in NL innovatief te zijn.

Het onlangs o.l.v. het ministerie van Economische Zaken en Klimaat geformuleerde missie gedreven innovatiebeleid is een stap in die richting. Dit alles klinkt wellicht minder spannend dan zelf als beleidsmaker de innovator en beslisser te willen zijn, maar het is waarschijnlijk wel zo effectief, en het veronderstelt een ambitieuze beleidsagenda met een keur aan instrumenten. Naast een pleidooi voor faciliterend innovatiebeleid, wordt in het essay ook gepleit voor een ruimere blik op innovatie waarbij niet alleen oog is voor ‘harde’ maar ook voor ‘zachte’ technologie. Ook hier geldt dat dit voor een verbreding van het innovatiebeleid pleit met de nadrukkelijke overweging over de volle breedte zwaarder in te zetten op investeringen in ons onderwijs en onderzoek.

Lees het essay van Harry Garretsen op mejudice.nl.