Partijgeschiedenis

Samen voor Nederland werd op 11 november 2022 opgericht uit onvrede over ‘de totalitaire neigingen’ en het globalistische beleid van de regering. De partij trok bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2023 met Michel Reijinga als lijsttrekker ruim 5.000 stemmen (0,1%).

Lijsttrekker Michel Reijinga stond bekend als organisator van demonstraties van ‘Nederland in verzet’ tegen het coronabeleid van het kabinet-Rutte IV in 2021 en sloot zich in maart 2023 bij Samen voor Nederland aan. Ook sommige andere kandidaten hadden ervaring met actievoeren. Elf van de 28 kandidaten waren vrouwen, waaronder Samira You-ala, die de tweede plaats innam. Het logo van de partij bevatte de omgekeerde driekleur, die in 2022 door veel protestbewegingen werd gebruikt als symbool tegen de overheid, met name tijdens de boerenprotesten en corona-demonstraties.

Samen voor Nederland noemde zichzelf een liberale en sociale middenpartij, voor menselijkheid. De belangrijkste doelstellingen waren volgens haar manifest en verkiezingsprogramma een kleinere overheid, minder internationale invloed en meer democratische inspraak. Liefst wilde de partij de Europese Unie ontmantelen, zo lang dat niet kon dan moest Nederland tenminste uit de eurozone stappen. De partij wantrouwde ook de Verenigde Naties en het World Economic Forum. Multinationale bedrijven moesten meer belasting betalen, het midden-en-klein bedrijf en de burgers juist minder. De partij wilde fors overheidsuitgaven besparen, onder meer door de provincies op te heffen, de bijdrage voor het Koninklijk Huis af te bouwen en ontwikkelingshulp alleen nog in natura te geven. Ze wilde echter ook goedkoper openbaar vervoer, meer sociale huurwoningen en pensioen vanaf 65 jaar. Verder verzette de partij zich niet alleen tegen het gevoerde coronabeleid maar ook tegen het ruimhartige vluchtelingenbeleid, tegen ‘woke’ onderwijs ten behoeve van LHBTIQ en tegen de ‘klimaathysterie’: de energietransitie achtte ze onnodig. Burgers moesten meer inspraak krijgen via referenda (niet alleen correctief) en verkiezing van burgemeesters. Nederland moest wel zijn leger versterken maar neutraal blijven, ook in de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne.

Men zou het programma als liberaal en nationaal-populistisch kunnen kwalificeren. Het devies van de partij ‘van het volk, voor het volk’ en haar afkeer van het heersende ‘globalistische’ regime onderstrepen deze analyse.