Partijgeschiedenis

De electorale neergang en bijna permanente crisis van de Lijst Pim Fortuyn (LPF) bracht vele ‘fortuynisten’ ertoe, hun politieke heil elders te zoeken. Een deel richtte in augustus 2006, in het zicht van de vervroegde Tweede Kamerverkiezingen, EénNL op. De lijsttrekker, Marco Pastors, had zelf geen rol in de LPF gespeeld, maar na de dood van Fortuyn het politiek leiderschap van de lokale partij Leefbaar Rotterdam overgenomen – samen met Ronald Sörensen. De tweede plaats op de lijst van EénNL ging naar Joost Eerdmans, in 2002 voor de LPF in de Tweede Kamer gekozen maar vanaf 2004 partijloos. Als lijstduwer trad een jongere broer van Fortuyn op. Op de lijst stonden voorts Anton van Schijndel en Jan Dirk Blaauw, die Tweede Kamerlid voor de VVD waren geweest (van 2005 tot 2006 respectievelijk van 1990 tot 2003).

Voor Van Schijndel en Blaauw moet de overstap van de VVD naar EénNL geen grote stap geweest zijn, want het verkiezingsprogramma van hun nieuwe partij had een hoog liberaal gehalte. EénNLwilde vooral de bureaucratie bestrijden en lasten verlagen, maar ook de volkshuisvesting liberaliseren en een liberaler drugsbeleid voeren. Het programma legde minder nadruk op immigratie en integratie dan men op grond van Pastors’ reputatie had mogen verwachten: hij was immers als wethouder van Rotterdam afgetreden (in november 2005) naar aanleiding van scherpe uitspraken over de islam. Wel stond de nationale eenheid voorop – vandaar de naam van de partij.

In het spoor van Fortuyn beloofde EénNL bovendien het land terug te geven aan de burgers – door invoering van referenda en directe verkiezing van minister-president en burgemeester. Hoewel Eén NL slechts een dertigtal leden telde, voerde ze een royale campagne die ruim 200.000 euro kostte. Met bijna 63.000 stemmen (0,6%) won de partij bij de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006 net geen zetel. Vervolgens werd besloten een slapend bestaan te gaan leiden.