Studeren op 78° Noord

Het is donker als ik aankom op Spitsbergen. De piloot geeft aan dat we gaan landen. Ik zie niks, alleen sneeuw in de donkere lucht. Dan, op het allerlaatste moment, zie ik de rode lichtjes van de landingsbaan opdoemen. We landen op een laag ijs op de landingsbaan. Wat een gek idee. De bus brengt me naar de studentenbarakken in Nybyen, vlak buiten Longyearbyen en zo’n drie kilometer van UNIS (the University Centre in Svalbard). De kamer waar ik nu al ruim twee maanden zit is erg fijn. Het is allemaal goed geregeld voor de studenten hier.

UNIS heeft een mooi gebouw en je ontmoet al snel veel leuke mensen hier, iedereen zit ten slotte in het zelfde schuitje. Na een paar dagen rust begint de Safety Course. We leren schieten met een 36 kaliber geweer, we worden gewezen op de gevaren van lawines, ijsberen en gletsjerspleten en we leren rijden op de beruchte sneeuwscooters. Dan begint de cursus waarvoor ik hier gekomen ben: Permafrost and Periglacial Environments. In het begin is het wel even lastig voor mij, zonder achtergrond in de geologie/geografie, maar ik pik het al snel op. Deze cursus geeft je een breed beeld van een periglaciale omgeving zoals Spitsbergen. Voor mij is het waardevol omdat het mij een duidelijker beeld geeft van de omstandigheden tijdens een ijstijd. Erg leuk is dat je tijdens deze cursus les krijgt van grote namen zoals Hans-Wolfgang Hubberten, Chris Burn en Colin Ballantyne.

We gaan drie keer op exursie met sneeuwscooters om de landvormen in het echt te bekijken. Op zo’n sneeuwscootertrip krijg je pas echt het gevoel dat je in de Arctis bent. De natuur hier is echt overweldigend. En natuurlijk is het rijden op zo’n sneeuwscooter ook een geweldige ervaring op zichzelf. Ook doen we veldwerk. Daar sta je dan met je moon-suit aan, -20°, te graven naar ijswiggen. Toch merk je niet zo veel van de kou, de kleding beschermd goed.

In onze vrije tijd maken we uitstapjes in de omgeving. We bezoeken het Russische Barentsburg, de tweede nederzetting op Spitsbergen naast Longyearbyen. Op de weg naar Barentsburg komen we langs Colesburg. Een verlaten Russisch mijnwerkersstadje waar alles nog net zo is als toen het werd achtergelaten. Zelfs het brood ligt er nog op tafel. Ook klimmen we naar beneden in een grot in de gletsjer waar je allerlei prachtige ijsvormen kan aanschouwen. IJsberen heb ik (nog) niet gezien. Toch mag je zonder geweer het dorp niet uit. Rendieren zie je vaker, die komen zo nu en dan gewoon het dorp binnen wandelen.

Van een feestje zijn ze hier ook niet vies. Elke vrijdag komt iedereen bijeen in de kantine van UNIS voor de ’Friday Gathering’. Er is pizza en er wordt een vuur gemaakt onder de grote schoorsteen. Ook de professoren zijn hierbij aanwezig en het is altijd erg gezellig. Longyearbyen heeft verder een paar bars en een discotheek. Genoeg te beleven dus in het weekend.

Mijn tijd hier kan ik omschrijven als één van de beste ervaringen van mijn leven en ik kan het iedereen aanraden. De cursus was erg leerzaam, je wordt goed begeleid en de mensen zijn vriendelijk. Nu wordt het lente, ook hier. De middernachtzon schijnt op mn raam. Ik heb sinds 5 weken geen duisternis meer gezien. Veel studenten vertrekken nu. De sneeuw verdwijnt langzaamaan en sneeuwscooter trips zullen binnenkort niet meer mogelijk zijn. Ik zal het hier missen en vast nog wel eens terugkomen maar voor nu kan ik ook weer uitkijken naar mijn terugkomst. Ik heb Groningen toch ook wel gemist.