Presumptions in argumentation

De bewijslast voor beweringen in argumentatie

Neem een of andere bewering p die objectief gezien onbetwistbaar is (bijvoorbeeld, “De Aarde is bolvormig”) en die je daarom aanvaardt. Stel dat je gesprekspartner daar toch niet van overtuigd is: zij blijft sceptisch of komt met niet-p. Hoe zou een redelijke discussie over p opgebouwd moeten zijn? Zou jij (en jij alleen) de bewijslast hebben en redenen moeten geven, ondanks p’s objectieve aannemelijkheid? Zou de bewijslast evenwichtig verdeeld moeten zijn? Of zouden alleen zij die aannemelijke posities verwerpen argumentatieve verplichtingen moeten hebben? Petar Bodlovic  onderzocht het laatste voorstel.

Sommige filosofen, rechtsgeleerden, argumentatietheoretici en retorici hebben beargumenteerd dat er een verzameling van dialectisch bevoorrechte proposities bestaat, namelijk ‘presumpties’, die de (verschillende vormen van) bewijslast asymmetrisch verdelen. Bodlovic ontleedt deze ‘deontische functie’ in verband met de andere functies van presumpties (zoals het verminderen van schade en het mogelijk maken van dialogische vooruitgang), de voorwaarden waaronder een presumptie weerlegd is, het argument van de onwetendheid, en rechtvaardigingskracht. Hij beargumenteert in het algemeen dat de standaardbenaderingen van ’deontische functie’ aanpassingen en kwalificaties behoeven. Meer specifiek laat hij zien dat presumpties gepaard gaan met verschillende pragmatische, deontische en dialogische functies, met verschillende condities waaronder ze weerlegd zijn, en met verschillende begrippen van rechtvaardigingskracht - afhankelijk van de vraag of de presumptie ‘praktisch’ is (bijvoorbeeld: “We moeten handelen alsof het gaat regenen, en een paraplu meenemen (hoewel dit niet zeker is)”) dan wel ‘cognitief’ (bijvoorbeeld, “De Aarde is bolvormig”).

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/b2942ed4-9161-4ae0-b426-d32d65c71878