SGP jaaroverzicht 1982

Uit: L. Koeneman en P. Lucardie, ‘Het Partijgebeuren. Kroniek van de partijpolitieke gebeurtenissen van het jaar 1982’ in: R. A. Koole en P. Lucardie (red.), Jaarboek 1982 Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen (Groningen 1983), 10-46, aldaar 42-44.

Voor de SGP was 1982 een vrij rustig jaar.
Evenals het GPV en de RPF tekende zij aan het begin van het jaar protest aan tegen de Ontwerpwet Gelijke Behandeling. Volgens Hette Abma, Eerste Kamerlid en partijvoorzitter, verhief de regering ‘Gij zult niet discrimineren’ tot een Elfde Gebod, maar discrimineerde in feite zelf.
Op een conferentie van het Landelijk Verband van Staatkundig Gereformeerde Studieverenigingen stelde de secretaris, Wim Büdgen, dat de ontwerpwet ‘de mens tot norm’ verhief. ‘Het voorontwerp maakt het de onderdanen onmogelijk om hun leven in te richten overeenkomstig de bijbelse normen’, concludeerde hij (De Banier, (1982), nr. 4). Het hoofdbestuur deelde zijn bezwaren mee aan het Ministerie van CRM. De voorzitter koesterde echter enige twijfels over dit soort ‘inspraak’.

Op 27 februari hield de SGP haar algemene vergadering. Partijvoorzitter Abma en fractievoorzitter in de Tweede Kamer Henk van Rossum spraken de partijrede, respectievelijk de politieke rede uit. Voor de SGP was dit een ongewone zaak, aangezien deze twee functies voordien altijd door één persoon vervuld werden. De heren M. Burggraaf, Rinus Houtman en A. Vlasblom werden herkozen in het hoofdbestuur. Als opvolgers van Pieter Jan Dorsman en J.H. Wolterink koos de algemene vergadering S. de Jong en R. Leusink. Beide aanvaardden hun benoeming. De algemene vergadering besloot verder de contributie te verhogen. Het hoofdbestuur beloofde een commissie in te stellen om ‘de plaats van de vrouw’ te onderzoeken, hetgeen onder meer een aantal conservatieve leden aanzette tot het schrijven van de brochure De Schrift Gebonden Plaats van de vrouw, later door Abma in De Banier bekritiseerd.

In maart boekte de SGP enige winst bij de Provinciale Statenverkiezingen op 24 maart, met name in Noord- en Zuid-Holland, Zeeland en Noord-Brabant. Zelfstandig won zij vijftien zetels, in combinatie met GPV en/of RPF nog eens twee. Onder druk van de PvdA en de VVD-fracties in de Zeeuwse Staten verloor ze echter haar enige Gedeputeerde-zetel.

Ook de gemeenteraadsverkiezingen op 2 juni verliepen voorspoedig voor de SGP. De partij kreeg er dertig raadszetels en acht wethouders bij. Voorzitter Abma won een zetel in de raad van Putten.

Voor de Tweede Kamerverkiezingen op 8 september besloot de partij tot lijstverbinding met het GPV en de RPF. De Landelijke Stichting tot Handhaving van de Staatkundig Gereformeerde Beginselen - de conservatieve vleugel van de partij, zou men kunnen zeggen - veroordeelde dit ‘afglijden naar machtspolitiek; en vreesde verwatering van de beginselen als gevolg hiervan (In het Spoor, (1982), nr. 4). Overigens leverde de SGP tijdens de verkiezingscampagne wel kritiek op het GPV, dat met zijn Nationaal Herstel- en Ontwikkelingsplan de nederigheid uit het oog zou verliezen. Fractievoorzitter Van Rossum voerde opnieuw de SGP-lijst aan, met een nauwelijks gewijzigd verkiezingsprogram. ‘Beginselvast uw streven? Kies dan lijst zeven’ was de leus. De SGP behield haar drie zetels in de Tweede Kamer, maar verloor stemmen (1,9% in plaats van 2,0% in 1981). Het verlies bleef gering in Zeeland, maar leek vrij groot in Noord-Holland, waar de RPF stemmen won. De SGP deed het slecht bij de jongeren. Enigszins geschokt stelde het hoofdbestuur een kleine werkcommissie in om de verkiezingsresultaten te analyseren en te evalueren.
Fractievoorzitter Van Rossum verscheen in september even op het beeldscherm om commentaar te geven op de Troonrede. Dit niet geheel vrijwillige televisieoptreden was uniek voor de SGP. Van Rossum haastte zich echter te verklaren: ‘onze kijk op het medium televisie is niet veranderd’.