Partijgeschiedenis

De partij werd opgericht rond 1988 door K. Blokker, vooral om de ‘bevoogding van ouderen’ te stoppen en ouderen meer in de samenleving te laten participeren. Ideologische tegenstellingen achtte zij verouderd. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1989 haalde zij ruim 2000 stemmen (0,02%). In 1992 ging zij grotendeels op in de Politieke Unie 55+.

Volgens oprichter en lijsttrekker Blokker was de PPO een middenpartij, niet links en niet rechts. Ze streefde volgens haar verkiezingsprogram naar flexibele pensionering, belastingverlaging voor AOWers, meer aandacht voor (oudere) Indische Nederlanders, meer geld voor ouderenzorg en verpleegtehuizen en voor openbaar vervoer, een sociale dienstplicht voor jongens en meisjes en een terughoudend migratiebeleid.

Volgens Blokker telde de PPO medio 1989 bijna 1500 leden, verdeeld over een dozijn afdelingen. Een deel was lid geweest van Democratisch Socialisten ’70 (DS’70), hij zelf niet. Samenwerking met Bejaarden Centraal (BC) was wel besproken maar niet gelukt; Blokker verweet deze partij opportunisme en eigen belang. Naar zijn idee richtte BC zich vooral op de hoogbejaarden in tehuizen, terwijl de PPO meer verwachtte van jongere en nog actieve ouderen (Interview met K. Blokker op 31 augustus 1989 te Haarlem).

Op de tweede plaats van de kandidatenlijst stond Bertus Leerkes, die in 1994 de lijst van de Politieke Unie 55+ zou aanvoeren.