Partijgeschiedenis
De partij Nederland Mobiel werd op 5 december 1997 opgericht door ‘zeer ontevreden weggebruikers die het zat zijn als zondebok te worden bestempeld en als melkkoe door de overheid te worden uitgemolken’, zo stelde de partij in haar verkiezingsprogramma. De aanleiding vormden plannen van de regering om rekeningrijden in te voeren. De circa dertig oprichters waren betrokken bij de Stichting Pro Auto – een pressiegroep, opgericht in 1990 door Hans Grashoff, die de ANWB te weinig actief vond als belangenbehartiger voor automobilisten. Ze hadden over het algemeen weinig partijpolitieke ervaring, al sympathiseerden velen met de VVD, anderen met het CDA en waren sommigen actief in D66 geweest (Trouw, 13 december 1997). Grashoff, personeelschef bij een bedrijf in Rotterdam en forens, werd voorzitter. Lijstaanvoerder werd A.J.F.M. Linssen, ondernemer en wethouder in Roosendaal namens een locale partij die hij zelf had opgericht.
Nederland Mobiel deed op 4 maart 1998 in negentien gemeenten aan de raadsverkiezingen mee en won daarbij vier zetels (één in Zoetermeer, één in Beverwijk, twee in Spijkenisse). In Amsterdam won het geestverwante Mokum Mobiel op eigen kracht een zetel. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 6 mei 1998 kwam Nederland Mobiel dichter bij een zetel dan enig andere randpartij. Na een inzinking zette de partij haar activiteiten voort, waarbij ze in oktober versterking kreeg van de Conservatieve Unie, een kleine groep ter rechterzijde van de VVD.
Nederland Mobiel beschouwde zichzelf overigens niet als ‘rechts’, maar als een ‘gezond verstandspartij’ (interview met Linssen, 19 juni 1998). Een pure belangenpartij wilde ze evenmin zijn. Weliswaar beschouwde men het gebrek aan infrastructuur voor de auto – met als gevolgen: filevorming, kostbare vertraging, geldverspilling – als probleem nummer één in Nederland, maar daarnaast had men ook duidelijk oog voor knelpunten in het openbaar vervoer. Lijsttrekker Linssen legde veel nadruk op de tegenstrijdigheid in het beleid van de overheid, die wel veel geld aan de automobilisten verdiende maar tegelijkertijd het openbaar vervoer verwaarloosde. Een derde dringend probleem vormden in zijn ogen de tekorten in de gezondheidszorg en vooral de thuiszorg – die overigens ook de mobiliteit beïnvloedden. De maatregelen die Nederland Mobiel voorstelde ademden over het algemeen een liberale geest: vijf miljard meer voor wegen; carpoolen en flexibel werken stimuleren; privatisering van openbaar vervoer; meer ‘wit aan het bed’ en eigen risico in plaats van eigen bijdrage in de gezondheidszorg; bezuinigen op projecten als Betuwelijn en Hogesnelheidslijn, maar ook op sociale voorzieningen en asielprocedures. Bovendien wilde men de handel en verkoop van drugs reguleren – ook een liberaal streven. Minder liberaal en meer conservatief lijken de onvrede met het vreemdelingenbeleid, dat men vrij drastisch wenste aan te scherpen, en de nadruk op strengere straffen en ‘herstel van normen en waarden’ op school. Aan de andere kant duidde de steun voor referenda en gekozen burgemeester weer op democratisch radicalisme; of meer nog op een vorm van populisme. Immers, de afkeer van pressiegroepen als de ‘milieulobby’en de Coornhertliga, de zelfbeschrijving als ‘uit protest geboren volkspartij’ en ‘gezond verstandspartij’, en kritiek op ‘de politiek’, kunnen kenmerkend geacht worden voor populisme. Nederland Mobiel ging daarin overigens minder ver dan de Zwitserse Auto Partei, die doorgaans als radicaal-rechts beschouwd wordt.
Op 3 maart 1999 deed Nederland Mobiel aan de verkiezingen voor de Provinciale Staten mee. De partij won een zetel in Noord- en Zuid-Holland en in Limburg. In 2002 verhinderde interne onenigheid dat Nederland Mobiel aan de Tweede Kamerverkiezingen deelnam. Jos Bron, Statenlid in Noord-Holland, verliet de partij om zich aan te sluiten bij de Nieuwe Middenpartij (NMP). Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2002 behield Nederland Mobiel zijn twee zetels in Spijkenisse. De ledenvergadering die op 2 november 2002 bijeen kwam, besloot niet aan de Tweede Kamerverkiezingen van 2003 mee te doen wegens gebrek aan goede kandidaten. Bovendien werd vastgesteld dat veel andere partijen voorstellen van Nederland Mobiel hadden overgenomen. Grashoff werd (opnieuw) tot voorzitter gekozen en nam bovendien de functie van secretaris waar.
Bij de Provinciale Statenverkiezingen in 2003 verloor Nederland Mobiel haar zetels (in Zuid-Holland, Noord-Holland en Limburg).
Laatst gewijzigd: | 21 februari 2023 11:29 |