Landen moeten zich voorbereiden op een COVID-19 pandemie
| Datum: | 12 maart 2020 |
English translation below.
Professor Scott Burris, vertaald door Professor Brigit Toebes
COVID-19 ontwikkelt zich geleidelijk tot een overdraagbare ziekte met een sterfte gelijk of groter dan de normale griep. Nationale overheden dienen hun strategieën herzien en over te gaan tot het managen van een pandemie.
Volksgezondheids-experts waarschuwen al decennia voor de uitbraak van een besmettelijke ziekte die zich snel verspreidt over de wereld en aanzienlijke sterfte veroorzaakt. Om zich voor te bereiden op dergelijke uitbraken, en met SARS vers in het geheugen, hebben de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en nationale overheden sterk ingezet op snelle opsporing en het onder controle houden van de ziekte. Als gevolg hiervan leggen gezondheids-autoriteiten veel nadruk op het opsporen van geïnfecteerden, het opleggen van quarantaines, reisbeperkingen en medische zorg gericht op het onder controle houden van de ziekte. Deze benadering heeft afgelopen twintig jaar redelijk goed gewerkt, en de investering in de capaciteit om deze taken uit te voeren heeft zich uitbetaald in de vroege opsporing van COVID-19.
Helaas is de uitbraak van COVID-19 inmiddels zodanig wijdverspreid dat we kunnen spreken van een pandemie, een epidemie op wereldwijde schaal. Dit confronteert de wereld met een nieuwe uitdaging: een gemakkelijk overdraagbare ziekte als griep met een sterfte die gelijk is aan de griep zoals wij die kennen, of die overtreft. In het licht van deze ontwikkelingen moeten wij de maatregelen die tot dusverre zijn genomen kwalificeren als ‘Fase Eén- reacties’. We zijn nu echter in ‘Fase Twee’ beland, waarin overheden twee kernactiviteiten dienen te overwegen: aanmoedigen tot sociale (fysieke) distantie om op die wijze nieuwe infecties te voorkomen, en het beperken van infectie middels het bieden van zorg, om zo verdere infectie te voorkomen en sterfte terug te dringen onder geïnfecteerden.
Het promoten van sociale/fysieke distantie en het verschaffen van betrouwbare gezondheidszorg in een situatie waar de vraag om zorg stijgt roepen significantie en grotendeels niet-bestudeerde praktische, juridische en ethische vragen op. Sociale distantie en zelf-quarantaine-maatregelen leveren een spanning op met individuele rechten als het recht op bewegingsvrijheid en op persoonlijke levenssfeer. Ook creëren zij een economische last die het zwaarst zal vallen bij degenen met de minste middelen om ze te dragen. Een stijging van de vraag naar zorg zal leiden tot tekorten in basale medische voorzieningen, zal het risico voor zorgverleners doen vergroten, en leidt tot een noodzaak voor triage in ieder stadium van behandeling.
Het is te verwachten dat zorgsystemen wereldwijd ernstige gevolgen zullen ondervinden op alle mogelijke niveaus. Ziekenhuizen in gebieden waar sprake is van veel COVID-19-gevallen zullen als gevolg van de uitbraak worstelen om de reguliere patiënten-instroom op te vangen, inclusief patiënten met de reguliere seizoensgriep. Zij zullen onmiddellijke financiering en adequate middelen nodig hebben om adequate zorg te kunnen bieden. Speciale aandacht verdienen ook de huisartsen-prakijken en andere eerstelijns-centra, zeker diegenen die al kampen met een gebrek aan middelen. Huisartsen moeten kunnen optreden als poortwachters om te voorkomen dat de ziekenhuizen overbelast raken.
Als volksgezondheids-autoriteiten steeds meer oproepen tot het vermijden van groepen en om sociale distantie te houden, dan zal de last op mensen, ondernemingen en instanties met beperkte middelen acuut worden. Om mensen te motiveren mee te werken aan de maatregelen, moeten beleidmakers ervoor zorgen dat mensen beschermd worden tegen het verlies van hun baan, inkomstendelving, en andere onevenredige lasten. Als mensen gevraagd wordt om openbaar vervoer te vermijden en/of niet naar hun werk te gaan, dan zullen overheid en werkgevers ze een expliciete prikkel moeten geven om thuis te blijven, hetzij middels een betaling of een compensatie van verlies aan inkomen.
Een succesvolle reactie op COVID-19 dient de gezondheid en de rechten van iedereen in de maatschappij te respecteren en te beschermen. Eén van de grootste uitdagingen is om ervoor te zorgen dat de lasten die deze ziekte met zich meebrengt niet onevenredig gedragen worden door mensen die kwetsbaar zijn vanwege hun economische of sociale status. Daarnaast is het zaak om te vooorkomen dat mensen geen noodzakelijke zorg geweigerd wordt doordat zorgverleners de vele besmettingen niet aankunnen.
Professor Scott Burris is Directeur van het Center for Public Health Law Research bvan de Temple University Beasley School of Law, VS en Lid van de Wetenschappelijke Raad van de Aletta Jacobs School of Public Health
COVID-19 in het nieuws: https://www.nrc.nl/(...)ad/2020/03/07/%23210
Governments should identify an adequate response to COVID-19 pandemic
Written by Professor Scott Burris, Temple University Beasley School of Law
For decades, public health experts have been warning of the possibility of a viral outbreak that would rapidly spread across the globe, causing significant morbidity and mortality. To prepare, and with the experience of diseases like SARS, the World Health Organization and national governments have focused on early detection and containment strategies and the necessary capacity to carry them out. The result has been considerable attention to surveillance and containment of emerging viruses through traditional public health means – contract tracing and quarantine isolation, travel regulations, and medical care carried out with proper infection control. This approach has worked reasonably well over the last two decades, and the investment in capacity may have paid off in the early detection of covid19.
Unfortunately, the nature of covid19 and its appearance in a major hub of Chinese and global commerce has apparently led to its breakout as a pandemic disease. The world is now possibly confronted with something it has not seen for over a century, a readily transmissible disease like influenza with a mortality rate that might be at least an order of magnitude higher than the usual seasonal flu. In this light, we see that the traditional control measures that have been relied on to protect us are really “Phase I” responses. With the breakout, we are now in a “Phase II” epidemic response, in which the public health response centers on two key activities: encouraging and facilitating social distancing to minimize new infections, and health care/infection control to prevent onward transmission and reduce mortality among those who get the disease.
Both promoting social distance and providing safe health care in a moment of surging demand pose significant, and largely unexamined practical, legal, and ethical questions. Social distancing and self-quarantine measures create an economic burden that will fall heaviest on those with the least resources to bear it. A surge in demand for health care will lead to shortages of basic equipment, elevated risk to health care workers, and the necessity of triage at every stage.
Our healthcare system will face severe burdens under all plausible scenarios. Most hospitals are already straining to deal with the usual patient flow, including people with complications from seasonal influenza. Hospitals will need immediate funding and adequate resources for enhanced surge capacity in order to handle the front-line response. Particular attention and funding must also be directed to primary care facilities and community health centers, especially those that are currently under-resourced even under normal circumstances. These front-line sites of healthcare provision need to act as gatekeepers to prevent the overburdening of tertiary hospitals and other acute care facilities and require support to allow them to fulfill this crucial role.
As public health authorities increasingly call for people to avoid groups and maintain social distance, the burden on people, businesses and institutions with limited resources will become acute. To enable people to cooperate with social distancing and other measures, policymakers must ensure that people are protected from job loss, economic hardship, and undue burden. If people are asked to avoid public transport or work, policymakers and employers should give them an explicit incentive to stay home, either with payments or by compensation for lost wages.
A successful response to the COVID-19 pandemic must protect the health and human rights of everyone in the society. One of the greatest challenges ahead is to make sure that the burdens of COVID-19, and our response measures, do not fall unfairly on people in society who are vulnerable because of their economic or social status, or that faced with mounting cases, people are turned away from needed care by facilities meant to serve them.
Professor Scott Burris is Professor of Law and Director of the Center for Public Health Law Research at Temple University Beasley School of Law and Global Scientific Advisory Committee Member of the Aletta Jacobs School of Public Health (University of Groningen)
For more information on COVID-19: https://www.nrc.nl/(...)ad/2020/03/07/%23210