Deriving prosodic structures

Correspondentie tussen morfo-syntactische en prosodische woorden onwaarschijnlijk

Wanneer we spreken, spreken we in zogenaamde prosodische constituenten. Dat wil zeggen dat de stroom van spraakklanken systematisch ontleed kan worden in intonatie-eenheden. Deze ontleedprocedure maakt niet alleen het produceren van spraak makkelijker, maar het geeft de luisteraar ook aanwijzingen over de onderlinge relatie tussen betekeniseenheden. De correspondentie tussen articulatie-eenheden (zoals prosodische woorden, fonologische frases en intonatiefrases) en eenheden van betekenis is een vaak geobserveerd fenomeen. Voortbouwend op deze observaties heeft Güliz Günes onderzocht op welke manier deze correspondentie gerealiseerd is en welke aspecten van betekeniseenheden invloed uitoefenen op het genereren en organiseren van de articulatie-eenheden.

In tegenstelling tot eerder onderzoek dat als doel heeft deze correspondentie tussen morfo-syntactische woorden en prosodische woorden aan te tonen, stelt Günes dat het bestaan van deze correspondentie onwaarschijnlijk is, zowel theoretisch als empirisch. Daarnaast concludeert ze dat niet alle eigenschappen van betekeniseenheden van belang zijn bij het genereren en organiseren van klankeenheden. Niet alle zinnen en parentheses komen bijvoorbeeld overeen met intonatiefrases en niet alle frases komen overeen met fonologische frases. Om deze beperkte correspondentie tussen klank- en betekeniseenheden te verklaren, stelt Günes een nieuw derivationeel model voor, waarin de syntactische representaties gereduceerd worden, tenzij ze relevant zijn voor de ontleedprocedure.

Güliz Günes verrichtte haar onderzoek bij het Center for Language and Cognition Groningen, Faculteit der Letteren.

Proefschrift: http://hdl.handle.net/11370/69b969fb-9a18-42f0-8f6b-869b3eec6710